Δύο πραγματικά ερωτευμένοι δε χρειάζεται να «τολμήσουν» το μαζί.

Tweet

Κι έρχεται η ώρα που σου βγαίνει πλέον από μόνο του το να μοιραστείς στιγμές δικές σου με τον άνθρωπο που κατάφερε να σε ταρακουνήσει απ’ το πουθενά. Σου βγαίνει εντελώς φυσικά το να μετατρέψεις κάποιες απ’ τις προσωπικές σου καθημερινές εικόνες και παραστάσεις σε κοινά σας ερεθίσματα. Θέλεις όσο τίποτε όταν έρθει εκείνο το βράδυ που τα κορμιά σας δε θα ξεκολλήσουν στο τέλος για να συνεχίσουν αλλού όπως γινόταν μέχρι τώρα, να φέρει ένα επόμενο πρωί ως επιβεβαίωση στο μαζί που ξεκινήσατε να τολμάτε οι δυο σας.
Τολμάτε. Για να είμαι ειλικρινής σκέφτομαι πως ίσως η λέξη αυτή να μην είναι η πλέον κατάλληλη για δύο ερωτευμένους. Γιατί δυο πραγματικά ερωτευμένοι εν τέλει το μαζί δε χρειάζεται να το «τολμήσουν». Οι ερωτευμένοι είναι φύσει τολμηροί. Το μαζί το νιώθουν και το βιώνουν τόσο αβίαστα από ένα σημείο και μετά όσο αβίαστα αναπνέουμε δίχως να σκεφτόμαστε ή να αναλύουμε προηγουμένως την όλη διαδικασία. Είτε πρόκειται για ένα μαζί πρακτικό που τους βρίσκει όντως στον ίδιο χώρο είτε για ένα μαζί νοερό όσες στιγμές δεν μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον από κοντά. Οι ερωτευμένοι νιώθουν πιο μαζί από κάθε άλλο μαζί ανεξάρτητα απ’ τις συνθήκες και τους εξωτερικούς παράγοντες που τους περιβάλλουν.

Ακόμη και στο πρώιμο εκείνο ξεσηκωτικό στάδιο της αρχικής επαφής που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο «δε σε ξέρω σχεδόν καθόλου» και στο «νιώθω σαν να σε ξέρω χρόνια». Τότε είναι ίσως κι ακόμη πιο έντονη η λαχτάρα που τους ωθεί σε μια σχεδόν ανάγκη να «ρουφήξουν» όση περισσότερη ύπαρξη μπορούν ο ένας απ’ τον άλλον. Κι είναι μάλλον ασύλληπτο το πόσο αυτή η ανεξήγητη, ενστικτώδης, βαθύτερη ανάγκη τους μπορεί να αξιοποιήσει με τον πιο ευφάνταστο, τρυφερό αλλά και ιντριγκαδόρικο τρόπο εκείνη τη μέρα που θα τους βρει επιτέλους να ξυπνάνε αγκαλιά. Έχοντας κοιμηθεί αγκαλιά.

Μέσα σε μία μέρα, την πρώτη τους κοινή, οι φρεσκοερωτευμένοι χάνονται ανάμεσα σε αμέτρητα συναισθήματα, όλα έντονα, όλα σχεδόν πρωτόγνωρα μα και τόσο οικεία την ίδια στιγμή. Πολλά αντικρουόμενα, άλλα τρυφερά, άλλα παθιασμένα κι άλλα ακόμη νεογέννητα κάνουν την εμφάνισή τους για να τους ταράξουν ακόμη περισσότερο, να τους δέσουν πιο πολύ, να γεννήσουν μοναδικές δικές τους εμπειρίες.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο ολοκληρωμένο και πλήρες απ’ το συναίσθημα που σου δημιουργείται όταν ξυπνάς δίπλα στον άνθρωπο που σ’ έκανε να νιώσεις ότι αυτός είναι για σένα κι εσύ για εκείνον. Κι αυτό γιατί απλώς «κολλάει» τόσο αυθόρμητα, «δένει» από μόνο του, μοιάζει τόσο «σωστό» και δε θυμίζει κανένα προηγούμενο ούτε σας πνίγει. Έστω κι ανεξήγητα, έστω και με δόσεις υπερβολής κι ενθουσιασμού, έστω κι αν στο τέλος διαψευστείτε για όλα όσα έχετε αισθανθεί μεταξύ σας, η αίσθηση της πρωινής σας αγκαλιάς, η πρώτη εικόνα του δίπλα σου όταν ανοίγει τα μάτια και σου χαμογελάει ακόμη χαμένος, η ζέστη του πρώτου σας φιλιού δεν μπορούν να συγκριθούν εύκολα με κάτι παρόμοιο. Ίσως να μην υπάρχει καν κάτι παρόμοιο.

Αλληλομαθαίνεστε και φέρνετε λίγο πιο κοντά κάποια ευάλωτα κομμάτια σας. Ενώνετε πιο δοτικά τις πραγματικότητές σας. Αποκαλύπτετε αυθόρμητα πια στοιχεία ενός εαυτού που παύει μέρα με τη μέρα να κρατάει πισινές μπροστά στο άγνωστο του μεταξύ σας. Έρχεται η ώρα που πηγαίνετε πια μαζί εκείνη την πρωινή βόλτα που είχατε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον, κουβαλώντας πλέον και δυο αινιγματικά χαμόγελα για να προδίδουν όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ ανάμεσά σας.

Έρχεται η μέρα που το αγαπημένο σας φαγητό επιτέλους το μοιράζεστε κάπου έξω ή πιο πριβέ, με κόσμο ή χωρίς, σε εστιατόριο ή σ’ εκείνη τη γαμάτη ρεμπελοταβέρνα που γουστάρετε κι οι δυο γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο άνετο, όμορφο κι άμεσα αφοπλιστικό απ’ τον χύμα ρομαντισμό ενός έρωτα φοιτητή. Εκείνη τη μέρα δεν έχει σημασία το πού όσο το μαζί.

Έρχεται η μέρα αυτή που οι τάσεις φυγής σας συμπεριλαμβάνουν τους δυο σας σε μικρές αποδράσεις γύρω απ’ την πόλη, σε ατέλειωτο περπάτημα μέσα σε αυτήν, σε σχέδια για μελλοντικά ταξίδια, σε αυτοκινητότσαρκες με άγνωστο προορισμό και σε ανακαλύψεις κοινών δραστηριοτήτων κι ενδιαφερόντων.

Κι είναι απίστευτο πόσο διαφορετικά μοιάζουν όλα εκείνα τα μέρη που μέχρι πριν λίγο σας ήταν αδιάφορα και κάτι παραπάνω από γνώριμα όταν τα παρατηρείτε ο ένας μέσα απ’ τα μάτια του άλλου. Πόσα καινούρια στενάκια ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά καθώς περπατάτε και πειράζεστε συνέχεια, πόσες κρυμμένες ατμοσφαιρικές γωνιές, πόσα μαγαζιά που δεν είχε πάρει το μάτι σας και που είναι έτοιμα τώρα να φιλοξενήσουν τους δυο σας μαζί. Ακόμη όμως κι όσα ήδη γνωρίζατε αποκτούν άλλη διάσταση όταν σας υποδέχονται παρέα.

Όταν υπάρχει θέληση και διάθεση μέσα σε μία μέρα μπορούν να χωρέσουν αναμνήσεις μιας ζωής. Κι οι ερωτευμένοι δεν έχουν μόνο θέληση και διάθεση. Έχουν λαχτάρα, φαντασία, ορμή. Γι’ αυτό κι η πρώτη ελεύθερη δική τους μέρα, εκείνη που τους βρίσκει αγκαλιά και κρατάει ως το επόμενο ξημέρωμα, είναι μια μικρογραφία ζωής συμπυκνωμένης μέσα σε 24 ώρες. Ένα όνειρο αληθινό που μοιάζει ατέλειωτο και θα το θυμούνται για πάντα όπου κι αν τους βρει τελικά το αύριο.

Γράφει η Έλλη Πράντζου

Πηγή